ครอบครัว – ปล่อยฉันให้เป็นฉัน … ได้ไหม

เสาร์ทิตย์นี้ นักเรียนชาวเวียดนาม 2 คนที่ทางคอร์สรับและให้ทุนมาเรียนบอกยกเลิกไม่มากลางอากาศ ทั้งๆ ที่เอกสารพร้อมทุกอย่าง เสียเงินค่าเครื่อง ค่าประกันเดินทาง ค่าจองโรงแรมกักตัว และอะไรหลายๆ อย่างไปแล้ว และจะยื่นขอวีซ่าพรุ่งนี้ อีก 5 วันก็บินมาไทยแล้ว

สิ่งที่เค้าทั้ง 2 คนบอกกับเราคือ ทางบ้านเค้าไม่สบายใจที่จะให้มาเมืองไทยเพราะโควิดกำลังระบาดหนัก

อึ้ง … หนักเลย ยังคุยกันอยู่เมื่อสองวันนี้ พวกเขาอยากมา กระตือรือล้นมาก สองวันผ่านไป การตัดสินใจที่ขัดกับสิ่งที่เรารับรู้ได้กลับออกมา

ผิดหวัง เราก็อยากให้เค้ามานะ เตรียมเอกสาร ซื้อประกัน จองโรงแรม ทำโน่นนี่นั่นไปให้ตั้งเยอะ รู้สึก fail ว่ะ เหมือนทำงานไม่สำเร็จด้วยส่วนหนึ่ง แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเค้าแหละ เค้าตัดสินใจอย่างดีที่สุดแล้วบนพื้นฐานของบริบทของเค้า แต่เราก็ยังรู้สึก fail อยู่ดี ทำไมต้องเป็นแบบนี้

ย้อนกลับมามองเห็นตัวเอง ครอบครัวตัวเอง สิ่งต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นในอดีตกับตัวเองที่มีลักษณะคล้ายๆ กันมัน flashback มาหลากหลายเหตุการณ์ … รู้เลยว่าเกิดความขุ่นในใจ ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมมันถึงต้องเป็นแบบนี้

ไม่แน่ใจว่ามันคือสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะกับในครอบครัวและสังคมเอเชียไหม แต่ที่แน่ๆ เข้าใจนักเรียน 2 คนนั้นเลย ผิดหวัง โกรธด้วย เศร้าด้วย เห็นใจด้วย รู้ว่าเค้าอยากมา แต่พ่อแม่ไม่ให้มา พ่อแม่ถึงกับมีอาการป่วยทางกายเพราะหนักใจ เป็นห่วงลูก

คือขอมองบนนิดนึง … ลูกคุณอายุจะ 30 แล้วค่ะ เค้าไม่ควรจะมีชีวิตที่เค้าอยากใช้ อยากเป็น อยากเลือกเองหรือคะ เข้าใจว่ามาเมืองไทยมีความเสี่ยง แต่วิธีป้องกันก็มี และนี่คือโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตที่จะได้มาเห็นโลก มาเรียนรู้ และมาสร้างประสบการณ์ที่ไม่อาจหาได้อีกในชีวิตนี้

ย้อนกลับมามองตัวเองอีกที ชีวิตเราก็เป็นแบบนี้มาตลอด เขียนไปอยากร้องไห้ไปว่ะ … คือครอบครัวเราใช้คำว่า “รัก” ่่และ “หวังดี” มาพันธนาการลูก ไม่ให้ทำโน่น ไม่ให้ทำนี่ เพราะเค้าเห็นว่ามันเสี่ยงเกินไป ไม่เหมาะสม ไม่ควรทำ เหตุผลร้อยแปดพันเก้า ที่ขับรถยังไม่เป็นจนอายุปูนนี้ก็หนึ่งในเหตุผลนั้น

มันใช่ไหมวะ ชีวิตใครก็ชีวิตมันป่ะวะ อยากทำอะไรที่ไม่ได้เดือดร้อนใคร ไม่ผิดศีลธรรม ไม่ใช่ทางลบ คือทำไม่ได้เพราะพ่อแม่ “เป็นห่วง” และ “รักลูก” เฮ้ย … เกิดมานี่ต้องอยู่ใต้อาณัติไปตลอดชีวิตเลยป่าววะ

ไม่มีคำตอบนะ คือตัวเองก็ยังไม่หลุดพ้น การเลือกทางที่อยากทำ อยากไปเพื่อแลกกับคำว่า “อกตัญญู” มันเจ็บว่ะ